யானை

 

என்னுடைய முதல் சிறுகதை முயற்சி       

யானை

 

டேய் பேசாம திரும்பிப் போயிடலாம்டா.  மேலே போய்ச் சேர இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும்னே தெரியல.  இப்பவே மணி 12 ஆகப் போகுது. இருட்ரதுக்குள்ளே திரும்பலேன்னா ரிஸ்க்குன்னு வேற பயமுறுத்தி இருக்காங்க.  சிவா சொன்னதைக் கேட்டதும் எங்களுக்கும் கொஞ்சம் யோசனையாகத்தான் இருந்தது.

நானும் எனது நண்பர்கள் சிலரும் அடிக்கடி ஏதாவது ஒரு மலைப்பயணம் கிளம்பிவிடுவோம்.  அப்படி இந்த முறை வந்திருக்கும் மலை, ஆரணி -  சந்தவாசலுக்கு அருகில் இருக்கும் ஒரு மலை.   இந்த மலையின்மீது ஒரு கோவில் இருக்கிறது.  அந்தக் கோவில் வாரத்தில் ஒரு நாள் மட்டும் திறந்து இருக்குமாம்.  இன்று மூடியிருக்கும் என்று சொன்னார்கள்.  மலையில் நடக்கும் அனுபவத்திற்கு கோவில் திறந்திருந்தால் என்ன மூடியிருந்தால் என்ன என்று கிளம்பிவிட்டோம்.

ஆனால் இன்னும் எவ்வளவு துாரம் செல்ல வேண்டும் என்பதே தெரியாமல் இருந்ததால்தான் இந்த யோசனை.  காட்டு வழியில் நடப்பதின் மிகப் பெரிய ஆபத்தே, வழி தவறி போய்விடாமல் இருப்பதுதான்.  எந்த ஒற்றையடி பாதை எங்கே கொண்டு செல்லும் என்று தெரியாது. மனிதனின் அறிவியல் கண்டுபிடிப்புக்கள் நுழையாத இடங்கள் இந்த உலகில் நமக்கு அருகிலேயே இன்னும் நிறைய இருக்கின்றன.

இப்படி யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோது, நல்ல வேளையாக எதிரில் ஒருவர் காய்ந்த மரச்சுள்ளிகளை தலையில் சுமந்துகொண்டு வந்து கொண்டிருந்தார்.  மலை உச்சியை அடைய இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்று அவரிடம் கேட்டோம்.  ”முக்கால்வாசி துாரம் வந்துட்டீங்க.  இன்னும் கொஞ்சம் துாரம்தான்.  பாதையில் கவனம் வச்சு போனா, சீக்கிரமா போயிடலாம்” என்று சொன்னார்.  அவர் வார்த்தைகள் தந்த நம்பிக்கையில் மீண்டும் நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

ஒரு பத்து நிமிடம் நடந்திருப்போம்.  திடீரென்று மேகக்கூட்டங்கள் சேர்ந்து சடசட வென்று மழை பெய்ய ஆரம்பித்து விட்டது.  உண்மையில் அந்த மழை உடலுக்கு ஒரு புத்துணர்ச்சியை கொடுத்தாலும், ஈரமான அந்த மண் பாதை இப்போது வழுக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.  செருப்பை போட்டுக் கொண்டு நடக்க முடியவில்லை.  எல்லோரும் செருப்பை கழட்டி விட்டு வெறுங்காலில் நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

கொஞ்ச துாரம்தான் நடந்திருப்போம்.  திடீரென்று என் காலில் சரக்கென்று ஏதோ ஒன்று குத்தியதுபோல இருந்தது.  குனிந்து பார்த்தால் ஒரு கண்ணாடித் துண்டு காலை நன்றாக பதம் பார்த்திருந்தது. யாரோ எப்போதோ குடித்து போட்டிருந்த மது பாட்டிலின் உடைந்த சில்லு அது.

காலில் இருந்து வழிந்த இரத்தத்தைப் பார்த்த தருணத்தில்தான் மூளைக்குள் வலி உணர்வை நரம்பு கடத்தியிருந்தது.  வலி தாங்காமல் அப்படியே அந்த மழை பெய்து கொண்டிருந்த ஈரமண் சாலையில் உட்கார்ந்து விட்டேன்.

காடு மலைகளில் நடக்கும் யாராக இருந்தாலும் சில முதலுதவிப் பொருட்களை கைவசம் வைத்திருக்க வேண்டும்.  நல்ல வேளையாக இப்போது அது மிகவும் உதவியாக இருந்தது.  கையில் இருந்த குடிதண்ணீரால் காலை லேசாக கழுவிவிட்டு, துணியால் நன்றாக காலை சுற்றி கட்டிவிட்டேன்.  இரத்தம் வருவது நின்றுவிட்டது போல் இருந்தது.    ஆனால் எழுந்து ஒரு அடி வைப்பதற்குள் வலி உச்சந்தலையை தொட்டது.

நிஜத்தைவிட நம்முடைய கற்பனையான எண்ணங்கள் நம்மை அதிகம் பாதிக்கும் என்பார்கள்.  இப்போது வழியெங்கும் கண்ணாடி சில்லுகள்  சிதறியிருப்பது போன்ற பிரமையில் அடுத்த அடியை எடுத்து வைப்பதற்கே மிகவும் தயக்கமாக இருந்தது.  வழுக்கினாலும் பரவாயில்லை என்று செருப்பை போட்டுக் கொண்டே நண்பர்கள் உதவியுடன் மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

நல்ல வேளையாக மழை விட்டு காற்று கொஞ்சம் இதமாக வீசியதால் காலின் வலி குறைந்தது போல இருந்தது.  மதியம் ஒரு மணிக்குள் மலை உச்சியை அடைந்துவிட்டோம். 

கோயில் மூடியிருந்ததால் எங்களைத் தவிர யாரும் அங்கு இல்லை.  இங்கு ஒரு சாமியார் மட்டும் தங்கியிருப்பதாக கேள்விப்பட்டிருந்தோம்.   ஆனால் அவரையும் அங்கு காணவில்லை. 

நடந்த களைப்பில், பசியும், தாகமும் அதிகரித்திருந்தது.   கோவிலின் மூலவர் சந்நிதிக்கு அருகில் ஒரு சின்ன குவளையில் தண்ணீர் இருந்தது.  அந்த நேரத்துக்கு அது அமிர்தமாக இருந்தது. 

தண்ணீரைக் குடித்துக்கொண்டு இருந்தபோதே, ”எங்கே இருந்து வரீங்க  எல்லாரும்” என்று பின்னால் இருந்து ஒரு குரல்.  திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தால், இடுப்பில் ஒரு துண்டை மட்டும் கட்டிக் கொண்டு, ஒல்லியான தேகத்தில் அந்த சாமியார் நின்று கொண்டிருந்தார்.  ஒரு மனிதரின் ஆன்ம பலம் அவர் கண்களில் தெரியும் என்று சொல்வார்கள்.  அந்தக் கண்கள் நெருப்புப் பழம் போல பிரகாசித்துக் கொண்டிரு்நதது.

எப்படி இந்த மனிதரால் தனியாக இப்படி இருக்க முடிகிறது ? இந்த வனாந்திரத்தில் எப்போது எந்த விலங்கு வரும் என்றுகூடத் தெரியாதே.  மனதில் இருந்த கேள்வியை அவரிடமே கேட்டுவிட்டேன்.

சாமி, உங்களுக்கு இங்கே தனியாக இருப்பது பயமாக இல்லையா ?  அவர் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார் ”மனிதர்களிடம் இருந்ததை விட இங்கே மிகவும் பாதுகாப்பாக உணர்கிறேன்.  தண்ணீர் குடிக்க இங்கு இருக்கும் சுனைக்கு பல விலங்குகள் வந்து செல்லும்.  நாம் அவற்றை தொந்தரவு செய்யாத வரை அவை நம்மை ஒன்றும் செய்வது இல்லை”. 

”மனிதன் நகரத்தின் இரைச்சலுக்குப் பழகியவன்.   அவன் மனது அமைதிக்குப் பழகும்வரை இந்த வனாந்திரத்தின் ஏகாந்தம் அவனை பயமுறுத்திக் கொண்டே இருக்கும்.  காற்றில் அசையும் இலைகளின் சலசலப்பும், சருகுகளின் ஓசையும்கூட உங்கள் மனதில் ஒருவித அச்சத்தினை ஏற்படுத்தும்.”

”அது சரி.  ரொம்ப துாரம் நடந்து வந்திருக்கீங்களே. ஏதாவது சாப்பிட்டீங்களா. என்று கேட்டார் அந்தச் சாமியார்.  நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம்.  காலையில் சாப்பிட்டதுதான்.  நடந்து வந்த களைப்பில் பசியும் வயிற்றைக் கிள்ளியது.  இல்லை சாமி.  கொஞ்சம் பிஸ்கட், ரொட்டி கைவசம் இருக்கிறது.  அதை வைத்து சமாளித்துக் கொள்கிறோம் என்றோம்.

எங்களைப் பார்த்து சிரித்தவர், அதை வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.  இறங்கும்போது தேவைப்படும்.  கொஞ்சம்  கஞ்சி வச்சிக் கொடுக்கிறேன். சாப்பிடலாம் என்றார்.  அவரிடம் இருந்தது ஒரு சில பாத்திரங்கள்தான்.  அதில் கஞ்சி தயார் செய்ய ஆரம்பித்தார்.

”கஞ்சி கொதிக்கட்டும்.  வாங்க இந்த இடத்தை சுத்திப் பாக்கலாம்” என்று அந்தக் கோவிலின் மண்டபத்துக்கு வெளியே எங்களை அழைத்துச் சென்றார்.   அங்கிருந்து எந்தப் பக்கம் பார்த்தாலும் கண்ணுக்கு எட்டிய துாரம் வரை பசுமை போர்த்திய மலைகள் தான் தெரிந்தன. 

தம்பி இந்த மலைகளுக்குள்ள பல கிராமங்கள் இருக்கு.   இன்னும் வெளியுலக வாசனை அதிகம் இல்லாத பல மனிதர்கள் அந்தக் கிராமங்கள்ள இருக்காங்க. பார்ப்பதற்கு பக்கத்தில் இருப்பது போல இருக்கும் அந்த மலைகளுக்குப் போக ரெண்டு மூணு நாட்கள்கூட ஆகும்.  ஆனா தம்பி மனுசங்க எங்க அதிகம் வர ஆரம்பிக்கிறாங்களோ அங்க காடுகள் தொலைய ஆரம்பிக்கின்றன. 

காடுகள் தொலையத் தொலைய அங்க வாழுற எல்லா உயிரும் தொலைய ஆரம்பிக்கிது.  மலைக்கு வர மனுசங்க அந்த அழகை ரசிக்காம, வாழ்க்கைய அனுபவிக்கிறோம்னு நல்லா குடிச்சுட்டு அந்த மது பாட்டில்களை இந்தக் காட்டுலேயே  வீசிட்டுப் போயிடறாங்க. 

ஒருமுறை ஒடஞ்ச மது பாட்டில் ஒன்னு யானையின் காலில் நன்றாக சொருகிவிட்டது.  அவ்வளவு பெரிய உடம்ப வச்சுக்கிட்டு அந்த யானையால் எப்படி நடக்க முடியும்.  ஒரு யானை கொறஞ்சது 50 அல்லது 60 மைல் ஒரு நாளைக்கு நடக்கும்.  அப்படி நடந்தால்தான் அதுக்கான உணவும் கிடைக்கும்.  நடக்க முடியாமல் வலியாலும், பசியாலும் துடித்து இறந்த அந்த யானையை பாக்குறப்போ சுயநலமான இந்த மனிதர்கள் மீது அளவில்லாத கோபம் வருகிறது. 

அவர் சொல்ல சொல்ல எனக்குள் மறந்திருந்த கால்வலி மீண்டும் எட்டிப்பார்க்க ஆரம்பித்தது.  ஒரு சின்ன பாட்டில் துண்டு குத்தியதற்கே உயிர் போகும் அளவிற்கு வலி.   இத்தனைக்கும் குத்திய அந்த துண்டு வெளியில் வந்து விட்டது.  அதற்கு மருந்தும் இட்டு கட்டும் கட்டியாகிவிட்டது.  ஊருக்கு போய் ஒரு டிடி போட்டுக் கொண்டால் சில நாட்களில் சரியாகிவிடும்.   ஆனால் அந்த யானையைப் போல எத்தனை விலங்குகள் நம்முடைய அகங்காரமான செயல்களால் பாதிக்கப்படுகின்றன.   சில நாட்கள் முன்புகூட செய்தித் தாள்களில் படித்தது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.  ஊட்டி, கொடைக்கானல் போன்ற இடங்களில் குடித்து எறிந்த ஆயிரக்கணக்கான டன் மது பாட்டில்கள் மலைகளின் பள்ளத்தாக்குகளில் சேர்ந்திருக்கின்றன என்று. 

இந்த மலைக்கு வாகனங்களில் வருவதற்கு சரியான  பாதைகள் இல்லை.  அப்படி இருந்துமே, யாரோ எப்போதோ குடித்துப் போட்ட மது பாட்டிலின் உடைந்த சில்லு என் காலை பதம் பார்த்திருந்தது.  இன்னும் வாகன வசதி இருந்தால் இந்த மலையிலும் எத்தனை டன் குப்பை சேருமோ தெரியவில்லை.

”சாமி மனிதன் இப்படி இயற்கையை அழித்துக் கொண்டே சென்றால் இதற்கு முடிவுதான் என்ன ? 

”என்ன தம்பி இயற்கையை அவ்வளவு சாதாரணமா எடைபோட்டுட்டே.  இது நம்மள மாதிரி கோடிக்கணக்கான பேரை, காலம் காலமா பாத்திக்கிட்டிருக்கு.  மனிதனின் ஆட்டத்தை அது பார்த்துக் கொண்டே இருக்கும்.   கொஞ்சம் அதிகமாகிவிட்டது என்று தெரியும்போது மொத்தமாக வாரிச் சுருட்டி போட்டுக் கொண்டு போய்க் கொண்டே இருக்கும்.  முடிஞ்சா நம்மள காப்பாத்திக்க முயற்சி பண்ணலாம்.

சொல்லிவிட்டு அந்தச் சாமியார்  சிரித்த சிரிப்பும், ஆமாம் என்பது போல அந்த மலை அதை எதிரொலித்ததும் ஒருவித அச்சத்தை தருவதாக இருந்தது.

அந்த அச்சத்தினை போக்கும் விதமாக அவரே ”சரி வாங்க தம்பீங்களா, கஞ்சி கொதிச்சிருக்கும்” என்று உள்ளே அழைத்தார்.

அப்பத்தா – பாரதி கிருஷ்ணகுமார்

 

”வாடிய பயிரை கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன்” என்று பாடிய வள்ளலார் பிறந்த ஊரில், பயிர் வாடிய உடனே அந்த நிலத்தினை வீட்டு மனைகளாக்கி, அதற்கு வள்ளலார் நகர் என்று பெயரும் வைக்கும் ஊர் இது என்ற திரு. பாரதி கிருஷ்ணகுமாரின் வரிகளை மேற்கோள் காட்டி ”ரியல் எஸ்டேட்” தொடர்பான அடிப்படை சட்ட விளக்கங்கள் குறித்து ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தேன்.   நண்பர் திரு. வேடியப்பன் (டிஸ்கவரி புக் பேலஸ்) அவர்கள் அந்தக் கட்டுரையை பாரதி கிருஷ்ணகுமார் அவர்களிடம் ஒரு சந்திப்பில் காட்ட, பாரதி கிருஷ்ணகுமார் அவர்கள் உடனே என்னை அலைபேசியில் அழைத்து ”யார் யார் சொன்ன கருத்தையோ தன் கருத்தாகவே சொல்லிக் கொள்ளும் மனிதர்கள் இருக்கும் உலகில், என்னுடைய வார்த்தைகளை என் பெயரிலேயே சொல்லி இருக்கும் உங்கள் நேர்மையை பாராட்டுகிறேன்” என்று சொல்லி அந்தக் கட்டுரையை மனதாரப் பாராட்டினார்.   முன்பின் தெரியாதவர்களைக்கூட மனதாரப் பாராட்டும் பண்பு கொண்டவர்தான் பாரதி கிருஷ்ணகுமார்.   அவரிடம் இருந்து சில நாட்கள் முன்பு ஒரு செய்தி வந்திருந்தது.  அந்த செய்தி இதுதான்.  கொரோனா தீநுண்மிகளின் கொடுங்காலம் உண்டாக்கிய பேரிழப்பை ஈடு செய்யும் முயற்சியாக தன்னுடைய புத்தகங்களை வாங்கி படிப்பதற்கும் பரிசளிப்பதற்கும் வேண்டி அந்தப் புத்தகங்கள் குறித்த விவரங்களை அனுப்பியிருந்தார்.

செய்தியைப் படித்ததும் அவரிடமிருந்து சில புத்தகத் தொகுதிகளைப் பெற்று நண்பர்களுக்கு பரிசளித்தேன்.  அவரின் பாரதி குறித்த ”அருந்தவப்பன்றி” என்ற புத்தகத்தினை ஏற்கனவே படித்து அது குறித்து என்னுடைய வலைதளத்தில் 2014-ம் ஆண்டு பதிவு செய்துள்ளேன்.

ஆனால் ”அப்பத்தா” என்ற அவரின் சிறுகதை தொகுப்பை இப்போதுதான் படித்தேன்.

பாரதி கிருஷ்ணகுமாரின் நாவன்மையை பலரும் அறிந்திருக்கக் கூடும்.  தனது கரகரப்பான காந்தக் குரலால் அவர் பேசும் போது கேட்பவர்களின் கவனம் சிதறுவது மிகவும் குறைவாகவே இருக்கும்.  அவரது பேச்சின் இடையில் உங்களது உதடுகளில் புன்னகையும், கண்களில் நீரும் வந்து போவது ஒரு அனிச்சை செயலாக இருக்கும்.  அந்த அளவு மனம் உருகும் அளவு பேசுவார்.

பாரதி கிருஷ்ணகுமாரின் பேச்சுக்கு எந்த வகையிலும் குறைந்தது அல்ல அவரது எழுத்துக்கள்.   அவரது ஒரு பத்து சிறுகதைகளைத் தொகுத்து ”அப்பத்தா” என்ற சிறுகதை தொகுப்பை வெளியிட்டு இருக்கிறார்.  பத்துக் கதைகளும் முத்துக் கதைகள்.  அவரது நண்பர் திரு. சுதா. இளங்கோவன் குறிப்பிடுவது போல ”அன்னைத்தமிழ் தன்னிடம் உள்ள வசீகர வார்த்தைகளை எல்லாம் இவருக்கு தாராளமாக அள்ளி வழங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்”.

ஏன் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்களை படிக்க வேண்டும் என்றால். அவர்கள்தான் நாம் படிக்காத பல புத்தகங்களைப் படித்து, கற்ற அந்த அறிவையும், தங்கள் அனுபவங்கள் மூலம் பெற்ற அறிவையும் கலந்து நமக்கு சுவையாக பரிமாறக் கூடியவர்கள்.  ஒரு புத்தகத்தினை படித்ததும் ஒரு அங்குலமாவது நம்மை மேம்படுத்த அந்தப் புத்தகம் உதவி புரிந்தால் அந்த எழுத்தும் எழுத்தாளனும் அந்தப் புத்தகத்தின் பயனை அடைந்து விட்டதாகத்தான் அர்த்தம்.  அப்பத்தாவைப் படிப்பவர்கள் அந்த அனுபவத்தினை உணர்வார்கள். 

எனக்கு எப்போதும் வாசிக்கும்போது எனக்குப் பிடித்த வரிகளை குறித்து வைத்துக் கொள்வது வழக்கம்.  அப்படி பிடித்த வரிகளை அடிக்கோடிடுவது என்பது அந்த எழுத்தாளனைப் பாராட்டி கைகுலுக்குவது போன்றது என்று கவிஞர் நா. முத்துக்குமார் அவர்கள் தனது தந்தை சொல்வதாக குறிப்பிட்டு இருப்பார்.

அப்படி நான் பாரதி கிருஷ்ணகுமாரோடு கைகுலுக்கிய சில வரிகள் உங்கள் பார்வைக்கு -

”வலி என்பது வலியைப் பற்றிய ஒரு உயிர்த்துடிப்புள்ள எண்ணமே ஆகும்.  மனவலிமையின் துணை கொண்டு அந்த எண்ணத்தை விட்டொழித்தால் வலி மறைந்து போகும்” என்று அறிந்து உணர்ந்த டாக்டர் ஆந்திரேய் எபிமிச்சும்….

”பெண்ணுடம்பின் நுட்பங்களை ஆணால் எப்போதும் அறிந்து கொள்ளவே இயலாது.  அவளுள் நிகழும் மாற்றத்தின் வேகத்திற்கு ஓடிவரும் ஓர் ஆண் இன்றுவரை பிறப்பிக்கப்படவேயில்லை”

”எல்லாக் காயங்களையும் மருந்தின்றி குணப்படுத்தும் மருத்துவம் ஓர் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையில் எப்போதும் இருக்கிறது”

”உயிரின் சுழற்சியைத் தன் வாலால் உணர்த்தியபடி, கனத்த மரப் பல்லியொன்று பட்டுவை மென்று விழுங்கியது.  உயிர் உருவாவதும், விடுபடுவதும் நொடிகளுக்கும் குறைவான நேரம்தான் போலும்”

”தன் வஞ்சகமெல்லாம் சாதுர்யமென்றும், பொய்களெல்லாம் உபாயங்களென்றும் பொருத்திக் கொண்டார் அப்பா.  அப்பாவின் மூர்க்கங்களுக்குப் பின்னே ஒரு குழந்தைத்தனமும் நிதானங்களுக்குப் பின்னே ஒரு பசித்த விலங்கும் இருந்தது”.

நீ சம்பாதிச்சு என்னைக் காப்பாத்த வேணாம்.  உன்னக் காப்பாத்திக்கிட்டா போதும் என்று எல்லா அப்பாக்களும் சொல்லும் வார்த்தையைக் கடைசியாகக் கண் கலங்கச் சொல்லிவிட்டு ஊருக்குப் போனார்.

ஒரு கை மணல் அள்ளினாலும் அதை ஆற்றில் எடுத்த இடத்திலேயே போடணும் என்பாள்.  மணல் ஆற்றுத்தாயின் மேலாடை என்றும் ஆற்றில் தண்ணீர் வருகிறபோது அவள் மேலாடை விலக்கி நமக்கு அமுதுாட்டுகிறாள் என்றும் அம்மா சொல்வாள்.

இப்படி இன்னும் நிறைய கைகுலுக்கிக் கொண்டே இருக்கலாம்.  கொரோனா காலம் என்பதால் அதிகம் கைகுலுக்குவதைத் தவிர்க்கிறேன் :)

நண்பர் பாரதி கிருஷ்ணகுமாருக்கு என்னுடைய ஒரு வேண்டுகோள்.   உங்கள் பேச்சைக் குறைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்ல மாட்டேன்.  ஆனால் உங்கள் எழுத்தை அதிகமாக்குங்கள்.  உங்களிடமிருந்து மிகச் சிறந்த நாவலையும் மேலும் பல சிறுகதைகளையும் எதிர்பார்க்கிறேன்.  நீங்கள் அடைய வேண்டிய உயரம் இன்னும் நிறைய இருக்கிறது.

வார்த்தைகளில் அலங்காரமான அறத்தினை போதித்துவிட்டு வாழ்க்கையில் பொய்களுக்கு சாமரம் வீசி பணத்துக்கு பஞ்சமில்லாமல் வாழும் பல எழுத்துப் பிழைப்பாளிகளுக்கு மத்தியில் தன் வார்த்தைகளிலும் வாழ்க்கையிலும் பாசாங்கு இல்லாமல் வாழும் பாரதி கிருஷ்ணகுமார் போன்றவர்கள் போற்றப் பட வேண்டியவர்கள் மட்டுமல்ல பேணிப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டியவர்கள.

பாரதி வாழ்ந்த காலத்தில் தமிழ்ச் சமூகம் பொருளாதார ரீதியாக அந்தக் கவிஞனுக்கு அதிகம் உதவவில்லை. அந்தக் காலத்தில் நிலவிய சூழலும் அதற்கு ஒரு காரணமாக இருந்திருக்கலாம்.   ஆனால் பாரதி கிருஷ்ணகுமார் வாழும் இந்தக் காலத்தில் தமிழ்ச் சமூகம் கண்டிப்பாக எல்லா வகையிலும் திரு. பாரதி கிருஷ்ணகுமாருக்கான அங்கீகாரத்தினை அளிக்கும் என்ற பெருநம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது.

மனம் உணர்தல்

 

 

 

 

கடந்த வெள்ளியன்று (25.12.2020) டிஸ்கவரி புத்தக நிலையத்தில் கவிஞர் நா.முத்துக்குமார் அவர்களின் படைப்புக்களின் பதிப்பு உரிமையை Discovery Book Palace பெறும் விழா எளிமையாக நடைபெற்றது.  திரை இயக்குநர்கள் திரு விஜய், திரு அஜயன் பாலா, வழக்கறிஞர் திருமதி சுமதி, மற்றும் Discovery Book Palace திரு வேடியப்பன் இவர்களுடன்  இணைந்து பதிப்பு உரிமைக்கான ஒப்பந்தத்தினை நா.முத்துக்குமாரின் மனைவி திருமதி ஜீவலஷ்மி முத்துக்குமார், அவரது குழந்தைகள் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினர் முன்னிலையில் பெற்றுக் கொண்டது மிகவும் மனநிறைவான நிகழ்வாக எனக்கு அமைந்தது.

காரணம் நா. முத்துக்குமார் எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு கவிஞர்.  அவரது வாழ்க்கையைப் போலவே அவரது எழுத்திலும் பாசாங்கு இருக்காது.  இன்னும் ஒரு பத்து பதினைந்து வருடங்கள் அவர் வாழ்ந்திருந்தால் இன்னும் பல இனிமையான பாடல்களும் கவிதைகளும் நமக்கு கிடைத்திருக்கும். 

மற்றவர்களுக்காக இல்லையென்றாலும் அவரது மனைவி குழந்தைகளுக்காவது அவர் இன்னும் கொஞ்சம் காலம் வாழ்ந்திருக்கலாம்.  ஆனால் ஒரு கதவு மூடப்படும்போது வேறு பல கதவுகள் திறக்கத்தான் செய்கிறது.  முத்துக்குமாரின் மகன் ஆதவன் இன்னொரு சிறந்த கவிஞனாக வருவதற்கான எல்லா அம்சங்களும் அவன் தன் தந்தை குறித்து வாசித்த கவிதையில் தெரிந்தது.  வாழ்த்துக்கள் ஆதவன்.

யானை இருந்தாலும் ஆயிரம் பொன் இறந்தாலும் ஆயிரம் பொன் என்பார்கள்.  முத்துக்குமார் போன்ற கவிஞர்களும் அப்படித்தான்.  கண்டிப்பாக அவரது குடும்பத்திற்கும் அவரது குழந்தைகளின் படிப்புக்கும் தேவையான வருமானத்தினை அவரது எழுத்துக்கள் பெற்றுத் தரும்.

நான் இந்தப் பதிவை எழுதும் இன்று (1.01.2021), நா. முத்துக்குமாரின் 11 புத்தகங்களின் முதல் பதிப்பு வந்து விட்டது.  மொத்த விலை ரூ.1500/-.  சிறப்பு தள்ளுபடி போக ரூ.1100/- மட்டும் தான்.  தனித்தனியாகவும் புத்தகங்களை பெற்றுக் கொள்ளலாம்.  www.discoverybookpalace.com என்ற வலைதளத்தில் உங்களுக்குத் தேவையான புத்தகங்களை தனித்தனியாகவோ அல்லது மொத்தமாகவோ பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

ஆயிரம் ரூபாய் கொடுத்து புத்தகம் வாங்க வேண்டுமா என்று கூட சிலர் நினைக்கலாம்.  ஆனால் ஒரு வேளை lunch அல்லது dinner-க்கே ஆயிரக்கணக்கில் செலவு செய்யத் தயங்காத நாம், கையில் எடுக்கும் போதெல்லாம் நம் அறிவுப் பசியைத் தீர்க்கும் புத்தகங்களுக்கு செலவு செய்ய தயங்கக் கூடாது என்பது என் எண்ணம்.   புத்தகங்களுக்கு நாம் செலவு செய்யும் பணம் expense அல்ல அதுவும் ஒரு investment தான்.  நாம் வாசிக்கும் புத்தகத்தின் ஏதோ ஒரு வரிகூட நம் வாழ்க்கையை மாற்றலாம் அல்லது சோர்ந்திருக்கும் நேரத்தில் நமக்கு ஒரு நம்பிக்கையை கொடுக்கலாம்.  தொடர்ந்த வாசிக்கும் பழக்கம் நம்முடைய மன அழுத்தத்தை குறைத்து வாழ்க்கையின் சவால்களை எதிர்கொள்ளும் ஆற்றலைத் தரும் என்பது என் அனுபவத்தில் கண்ட உண்மை.

நா. முத்துக்குமாரின் புத்தகங்களை வாங்குவது நமக்காக மட்டுமல்ல அவரின் குழந்தைகளின் எதிர்காலத்திற்கும் சேர்த்து என்பதால் இந்தப் பதிவை படிக்கும் அன்பர்கள் தங்களுக்கோ அல்லது மற்றவர்களுக்கு பரிசாக கொடுப்பதற்கோ நா. முத்துக்குமாரின் புத்தகங்களை வாங்குவார்கள் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு உள்ளது.

சரி இப்போது முத்துக்குமாரின் ஒரு கவிதையைப் பார்க்கலாம்.  இந்தக் கவிதையின் தலைப்பே கிட்டத்தட்ட ஒரு சென் கவிதையைப் போல இருக்கிறது.

 

மனம் உணர்தல்

 

பாறையில் மோதும் மேகங்கள்

நீர்த்துளியாகச் சிதறி

சூன்யத்திற்குள் பயணிக்கும்

மலைக்குடில் ஒன்றில்

சீடர்கள் மூவர்

குருவிடம் கேட்டனர்

கடவுளுக்கு அருகில்

செல்வது எப்படி ?

 

உள்ளிழுத்த காற்றை

லயமாக வெளியனுப்பி

சீடர்களின் கேள்விக்கு

குரு பதில் சொன்னார் –

உங்கள் மனதின் எண்ணங்களை

ஒரு சில நொடிகள் உற்றுப்

பார்த்து

தோன்றியவற்றை

எழுதிக் கொண்டு வாருங்கள்.

 

நொடிகள் கடந்தன.

முதல் சீடன் எழுதினான்

பலா மரத்திலிருந்து

உதிரும் இலைகள்

வருத்தம் எதுவிமில்லை.

 

இரண்டாம் சீடன் எழுதினான்

கதவு திறந்தபின்

அறையின் இருட்டிடம்

வெளிச்சம் பேசும் ஓசை.

 

மூன்றாம் சீடன் எழுதினான்

குளிர், தேநீர்

எதிர் வீட்டுப் பெண்

எப்போதோ குடித்த மது

தற்கொலை

மலைப்பாதை நாய்

குருவுக்கு ஒற்றைக்கண்

கூர் தீட்டாத பென்சில்.

 

மூன்றையும் படித்த குரு

புன்னகையுடன் சொன்னார்.

முதலிரண்டு சீடர்களுடையது

ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டதாய்

காட்டிக்கொள்ளும் மனம்

நான் என்னும் அடையாளம்

அதில் இன்னும் அழியவில்லை.

மூன்றாம் சீடனின் மனமே

கடவுளின் பாதைக்கு ஏற்றது

மனம் என்பது

பைத்திய எண்ணங்களின்

தொகுப்பு.

காற்றில் மிதக்கும் துாசிகளுக்கு

திசை என்பது இல்லை.

 

இந்தக் கவிதையில் நான் மிகவும் ரசித்தது - காற்றில் மிதக்கும் துாசிகளுக்கு

திசை என்பது இல்லை என்ற வரிகளை.   நமது மனதின் எண்ணங்களும் அது போலத்தான்.  லா.ச.ரா. சொல்லுவார் மனம் என்பது சதா எண்ணங்களை உற்பத்தி செய்யும் எந்திரம் என்று.  அதில் நல்ல எண்ணங்கள் மட்டுமல்லாமல்  கேடுகெட்ட எண்ணங்களும் தோன்றிக் கொண்டே இருக்கும்.  நமது எண்ணங்களை பிற மனிதர்களிடமிருந்து மறைக்கலாம்.  ஆனால் கடவுளை நெருங்க நினைத்தால் நாம் நமக்கு உண்மையாக இருக்க வேண்டும்.  அங்கு எந்த பாசாங்கும் எடுபடாது என்பதை மிகச் சாதாரண வார்த்தைகளில் மிக அழகாக சொல்லி விடுகிறார் இந்தக் கவிஞர்.

இப்படி எத்தனையொ நல்ல கவிதைகளை சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.  வாங்கிப் படியுங்கள்.  நீங்களே நிறையப் பேருக்கு சொல்வீர்கள்.

2020-ன் பயங்கள் நீங்கிய இனிய ஆண்டாக 2021-ம் ஆண்டு அமையட்டும்.  அனைவருக்கும் புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள்.

 

காக்க காக்க

கந்த சஷ்டி பாடல் வரிகளை தரம் குறைந்து விமரிசித்து ஒருவர் பேச அது குறித்த விவாதங்கள் சமூக வலைத்தளங்களில் கடந்த சில நாட்களாக பேசு பொருளாக ஆகியிருக்கிறது.

கந்த சஷ்டி கவசம் குறித்த அடிப்படை புரிதல் இன்றி அதன் பாடல் வரிகள் விமர்சிக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை தமிழின் இலக்கிய அறிவு தேவைப்படாத சாதாரண மொழி அறிவு கொண்டவர் கூட ஒப்புக்கொள்வர்.

கந்த சஷ்டி கவசத்தை தொடர்ந்து படித்து வரும் ஒவ்வொருவரும் ஏதோ ஒரு வகையில் அதனால்  பலன் அடைந்து இருப்பார்கள்.  இது தனிப்பட்ட ஒருவரின் நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயம்.

கடந்த பல  ஆண்டுகளாக கந்த சஷ்டி கவசத்தை தொடர்ந்து படித்து பலன் பெற்றவன் என்ற வகையில் என் பார்வையில் கந்த சஷ்டி கவசம்  என்பது ஒரு மிகச் சிறந்த தன்னம்பிக்கை நூல்.

நான் பள்ளியில் படிக்கும் போது என் நண்பன் ஒருவன் "உனக்கு பயமாக இருக்கும்போது இதைப் படி" என்று என் கையில் ஒரு சிறிய கந்த சஷ்டி புத்தகத்தினை கொடுத்தான் (அவனுக்கு யார் சொன்னார்கள் என்று தெரியவில்லை).  அந்த வயதில் ஏதோ ஒரு காணத்திற்க்காக அடிக்கடி பயந்து அடிக்கடி கந்த சஷ்டி கவசம் படிக்க ஆரம்பித்தவன் இன்று பயப்படுவதற்கு ஒரு காரணம் இல்லை என்றாலும் தொடர்ந்து படித்து கொண்டிருக்கிறேன்.

நான் வளர்ந்து கந்த சஷ்டி கவசத்தினை முழுமையாக புரிந்து கொண்ட போதுதான் அது நம்பிக்கையுடன் படிப்பவர்களுக்கு எவ்வளவு தன்னம்பிக்கை கொடுக்கிறது என்பதை புரிந்து கொண்டேன்.

கந்த சஷ்டி கவசத்தின் ஆரம்ப வரிகளை கவனித்தாலே அதன் நம்பிக்கை வார்த்தைகள் விளங்கும்.

துதிப்போர்க்கு வல்வினை போம்; துன்பம்போம்; நெஞ்சில்
பதிப்போர்க்குச் செல்வம் பலித்துக்-கதித்தோங்கும்
நிஷ்டையுங் கைகூடும், நிமலரருள் கந்தர்
சஷ்டி கவசம் தனை.

கடவுள் இருக்கிறாரா இல்லையா என்ற விவாதங்களை எல்லாம் கடந்து நம்மில் பெரும்பாலோனர் நாம் செய்யும் நல்வினைகளும் தீவினைகளும் நம்மையும் நம் சந்ததியையும் பாதிக்கும் என்று அழுத்தமாக நம்புவர்கள் நாம்.  So ஆரம்ப வரிகளே நமக்கு நம்பிக்கை கொடுக்கிறது.  கந்த சஷ்டி கவசத்தை நாம் தொடர்ந்து சொன்னால் நம்முடைய வல்வினைகள் தீர்ந்து போய் விடும். நமக்கு செல்வம் கிடைக்கும்.  கண்ணை மூடி உட்கார்ந்தால் தியானம் சுலபமாக நமக்கு கை கூடும் என்று படிக்கும்போது உணமையில் நமக்கு ஒரு நம்பிக்கை பிறக்கிறது.

"நோயற்ற வாழ்வே குறைவற்ற செல்வம்" என்று ஆழ்ந்து அனுபவித்து சொன்னவர்கள் நம் முன்னோர்.  அந்த நோயற்ற வாழ்வை பிரார்த்திக்கும் வரிகள்தான் இந்த கந்த  சஷ்டி கவசத்தில் பெரும்பாலும் இருக்கும்.

நம் உடலில் உள்ள ஒவ்வொரு உறுப்பையும் தனித்தனியாக காக்க வேண்டும் என்று வேண்டும் வரிகள் இதில் அதிகம். உதாரணத்திற்கு :

"நாசிகளி ரண்டும் நல்வேல் காக்க
பேசிய வாய்தனைப் பெருவேல் காக்க
முப்பத் திருபல் முனைவேல் காக்க
செப்பிய நாவைச் செவ்வேல் காக்க

கன்னமி ரண்டும் கதிர்வேல் காக்க
என்னிளங் கழுத்தை இனியவேல் காக்க
மார்பை ரத்ன வடிவேல் காக்க
சேரிள முலைமார் திருவேல் காக்க

வடிவே லிருதோள் வளம்பெறக் காக்க
பிடரிக ளிடண்டும் பெருவேல் காக்க

அழகுடன் முதுகை அருள்வேல் காக்க" 

சரி இப்படி ஒவ்வொரு உடலின் ஒவ்வொரு உறுப்பையும் காக்க காக்க என்று சொல்ல வேண்டுமா என்று கேட்கலாம்.

யோகாசன பயிற்சியின் கடைசியில் சாந்தி ஆசனம் செய்யும் போது கண்ணை மூடிக் கொண்டு உடலின் ஒவ்வொரு பாகமும் அமைதியும் ஓய்வும் அடைவது போல நினைக்கச் சொல்வார்கள்.  அதைத்தான் இந்த கந்த சஷ்டி படிக்கும் போதும் செய்கிறோம்.  

நாம் தொடர்ந்து எண்ணும் எண்ணங்கள் நமது ஆழ்மனதில் பதிந்து நமது உடலையும் நமது புறச்சூழலையம் மாற்றுகிறது என்பதற்கு அறிவியல் பூர்வமாக  பல விளக்கங்கள் உள்ளன.   கந்த சஷ்டி கவசம் அத்தகைய நேர்மறை எண்ணங்களைத்தான் நமக்குள் விதைக்கிறது.

கடவுளே இருக்கிறாரா இல்லையா என்பதே  விவாதத்துக்கு உரியது.  இதில் பேய் பூதம் என்றெல்லாம் தேவராய ஸ்வாமிகள் பயமுறுத்துகிறாரே - இது மூட நம்பிக்கை இல்லையா என்று சிலர்  கேட்கலாம்.  இதை நாம் வேறு கோணத்தில் சிந்திக்கலாம்.

பேய் பூதம் இருக்கிறதோ இல்லையோ - அது வேறு விஷயம் - நம்மில்  பலர் அத்தகைய விஷயங்களை நம்புகிறோமோ இல்லையா ?  அதெல்லாம் இருக்கிறதா இல்லையா என்று ஆராய்ச்சி செய்யத் தேவை இல்லை. அப்படி அவை இருந்தாலும் உன்னை எதுவும் செய்யாது என்று நம்மை தைரியமூட்டுகிறார்.

ஒரு தாய் தன் குழந்தைக்கு சாதம் ஊட்டும்போது "நீ சாப்பிடவில்லை என்றால் பூச்சாண்டி வந்துடுவான்" என்று சொல்லும் போது அந்த தாய்க்குக் தெரியும் பூச்சாண்டி என்று யாரும் இல்லை என்று.  குழந்தை சாப்பிட வேண்டும் என்பதற்க்காக சொல்லப்படும் வார்த்தைகள் அவை.

ரமண மகரிஷி அருணாச்சல அக்ஷரமணமாலையில் "என்போலும் தீனரை இன்புற காத்து நீ எந்நாளும் வாழ்ந்தருள் அருணாச்சலா" என்று இறைவனிடம் வேண்டுவார்.  ரமண மகரிஷியின் வாழ்வை அறிந்தவர்களுக்கு அவர் எவ்வளவு பெரிய ஞானி என்று தெரியும்.  அப்படிப்பட்டவர் தன்னை ஏன் குறைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  அந்த வார்த்தைகள் அவருக்காக எழுதப்பட்டவை அல்ல.  நம்மைப் போன்ற சாதாரண மனிதர்களுக்கு எழுதப் பட்டவை.

அப்படித்தான் தேவராய ஸ்வாமிகளும் ஒரு சாதாரண பாமரன் பார்வையில் இருந்து இந்த கந்த சஷ்டி கவசத்தை நமக்கு கொடுத்திருக்கிறார்.  

ஒரு மனிதனுக்கு உடம்பில் ஒரு குறையும் இல்லை என்றாலும் தனக்கு ஏதோ ஒரு நோய் இருக்கின்றது என்று நினைத்து பயந்து கொண்டிருந்தால் ஒரு நல்ல டாக்டர் சில வைட்டமின் மாத்திரைகளை மட்டும் கொடுத்து இதை தொடர்ந்து சாப்பிட்டு வா உன் நோய் தீர்ந்து விடும் என்று சொன்னால் எப்படி அதை நம்பி சாப்பிட்டு தன் நோயிலிருந்து விடுபட்டதாக அந்த மனிதன் நினைப்பானோ, அத்தைகய ஒரு மருந்தைத்தான் தேவராய ஸ்வாமிகளும் நமக்குள் கொடுக்கிறார்.

Mind over Matter என்று ஆங்கிலத்தில் சொன்னால் புரிந்தது போல தலை ஆட்டுகிறோம்.  அதையே எளிய தமிழில் வேறு வார்த்தைகளில் சொன்னால் கிண்டல் செய்கிறோம்.

மொத்தத்தில் சொல்ல வேண்டும் என்றால் கந்த சஷ்டி கவசம் என்பது ஒரு Psychology based Motivational Book (மனித மனம் சார்ந்த ஒரு தன்னம்பிக்கை நூல்)  அவ்வளவுதான். 

மதம்  பெயரிலோ  அல்லது கடவுளின்  பெயரில்  சமூகத்துக்கு எதிரான சடங்குகளை எதிர்ப்பது என்பது வேறு, தனிப்பட்ட மனிதர்களின் காலம் காலமான நம்பிக்கையை கொச்சைப்படுத்துவது என்பது வேறு.

கந்த சஷ்டி கவசம் குறித்த அடிப்படை புரிதல் இல்லாமல் அருவருப்பான விளக்கம் அளிப்பது பகுத்தறிவில் விழுந்த பெரிய ஓட்டை.

ரங்கராஜ் பாண்டே "பெண் ஏன் அடிமையானாள் ?" என்ற பெரியாரின் புத்தகத்தை விமர்சித்து மக்கள் மறந்திருந்த அந்தப் புத்தகத்தை மீண்டும் ஆயிரக்கணக்கானவர் படித்து தெளிவு பெற்றதைப் போல இப்போது கந்த சஷ்டி கவசத்தையும் இதுவரை படிக்காத இளைஞர்களும் படித்து கந்தன் அருள் பெறுவார்களாக.

என் இனிய 2020-க்கு,

ஆயிரம் பேர் புடைசூழ அலங்காரமாய்
வலம் வந்து ஆர்ப்பரித்த மனிதர்களைக் கூட
அனாதைகளாய் அனுப்பி விட்டாயே;

நடுவில் கொஞ்சம் பக்கத்தை மட்டும்
எடுத்து விடுவாய் என்று நினைத்தால்
இப்படி சில அத்தியாயங்களையே
பிடுங்கி எறிந்து விட்டாயே;

தலைக் கவசம் அணியாமல் போனாலும்
தப்பித்து விடலாம் - ஆனால்
முகக் கவசம் அணியாமல் போனால்
முடிவுரைதான் என்று முகத்தில் அடித்து
சொல்லிவிட்டாயே;

இரண்டு குழந்தைகளுக்கு இடையில்
மட்டும் அல்ல
இரண்டு மனிதர்களுக்கு இடையிலும்
இடைவெளி தேவை
என்று சொல்லி சொல்லி
social distancing-ஐ
untouchability லெவலுக்கு
மாற்றி விட்டாயே;


அலுவலக வேலையை வீட்டுக்கு எடுத்து
செல்லக் கூடாது என்று நினைப்பவர்களின் 
வீட்டையே
அலுவலகமாக மாற்றி விட்டாயே;

ஆணும் பெண்ணுமாக களித்திருந்த
வாழ்க்கையை  இப்போது
online - ம் pendrive - வுமாக 
மாற்றி விட்டாயே;

இப்படித்தான் இருப்பேன் என்று
அடம் பிடித்தவர்களை கொஞ்சம்
அப்படியும் இருக்கலாம் என்றும்
எப்படி வேண்டுமானாலும் இருப்பேன்
என்பவரை இப்படித்தான் இருக்க
வேண்டும் என்றும் ஒரே நேரத்தில்
கட்டிப் போட்டாயே;

அலோபதி, ஹோமியோபதி, சித்தா
ஆயுர்வேதா, யுனானி  அனைத்தையும்
கலந்து அடித்தாலும் அடிநெஞ்சில்
ஒரு கலக்கத்தை அவ்வப்போது
மீட்டிச் செல்கிறாயே;

நாங்கள் இப்போதெல்லாம்
கனவிலும் அடிக்கடி கை கழுவிக்
கொண்டிருக்கிறோம் -
செல்போனில் பேசும்போது 
இருமல் வந்தால் கூட
execuse  me சொல்லி
கைக்குட்டையால் வாயை
மூடிக் கொள்கிறோம்
கிருமி நாசினியை
கிருமியைத் தவிர எல்லா
இடங்களிலும் தெளித்துக்
கொண்டிருக்கிறோம்.

கடைசியாக மனிதர்கள் சேர்ந்து
கொண்டாடியது 2020 புத்தாண்டு -
அடுத்த கொண்டாட்டம் 
2021 புத்தாண்டாகவாவது
இருக்குமா ?

ஆண்டு பிறந்து ஆறு மாதங்களாகியும் 
lock down என்று சொல்லியே எங்கள்
clock  down ஆகி விட்டது
அடுத்த ஆறு மாதமாவது
வளர் பிறையாக மனித வாழ்வு இருக்கட்டும்.

உன்னை நினைத்து அலுத்துக் கொள்ள
ஆயிரம் விஷயம் இருந்தாலும்
ஆயிரத்து நூறு மீம்ஸ் போட்டு
வள்ளுவன் வழி நின்று 
"இடுக்கண் வருங்கால் நகும்"
எங்கள் இளைஞர்கள் இருக்கும்வரை
இதையும் கடந்து செல்வோம்
எதிர்கால நம்பிக்கையுடன்.

குறைவற்ற செல்வம்

கொரோனா வைரஸ் சமூகப் பரவலாக மாறவில்லை என்று அரசாங்கம் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாலும், இப்போது அது சமூகத்தில் பரவலாக உள்ளது என்பதே உண்மை.   எப்போது கொரோனா நம்மை விட்டு முழுமையாக விலகும் என்பதை இப்போது வரை யாராலும் அறுதியிட்டு சொல்ல முடியவில்லை. சென்ற மாதம் வரை இன்னும் 3 நாட்களில் கொரோனா நம்மை விட்டு முழுமையாக விலகி விடும் என்று ஆருடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த நம்முடைய முதல்வரும் இப்போது செய்தியாளர் சந்திப்பில் இறைவனுக்குத்தான் தெரியும் கையைத் தூக்கிவிட்டார்.  

அரசியல் ரீதியாக அவர் சொன்னதற்கு ஆயிரம் விமர்சனங்கள் இருந்தாலும் உண்மையில் மனிதன் தம்முடைய சக்தியால் முடியாது என்ற நிலையில் இறைவனிடம்தான் சரணாகதி அடைகிறான்.  இறைவன் இருக்கின்றானா இல்லையா எனபதில் தர்க்க வாதங்கள் இருக்கலாம்.  ஆனால் இயற்கை இல்லை என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது. அந்த இயற்கையைத்தான் நம் முன்னோர்கள் இறை என்று நம்பி வழிபட்டார்கள்.

நம் வாழ்க்கையில் எல்லாம் சரியாக சென்று கொண்டிருக்கும் வரை நமது உடல் பலம் மீதும் அறிவின் ஆற்றல் குறித்தும் அளவுக்கு அதிகமாக நம்பிக்கை கொண்டு தன் சக்திக்கு மீறி ஒன்றும் இல்லை என்று மார் தட்டிக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்கள் பலரும் வாழ்க்கை ஒரு சின்ன ஷாக் கொடுத்தாலும் ஆடிப்போய் விடுவார்கள்.   ஆனால் வாழ்க்கை இப்போது கொரோனா என்ற வடிவில் மிகப் பெரிய ஷாக் கொடுத்து மண்ணை ஆளும் அரசர்களையும் மண்டியிட வைத்திருக்கிறது.

ஆழிப் பேரலையில் மிகப் பெரிய கப்பல் கூட கவிழ்ந்து விடும்.  ஆனால் அதே நேரத்தில் சாதாரண கட்டுமரம் தட்டுத் தடுமாறியாவது கரை சேர்ந்து விடக் கூடும். அதைப் போல உலகின் மிகச் சிறந்த மருத்துவ வசதி கிடைத்தும் மனிதர்கள் கொத்துக் கொத்தாக இறந்து கொண்டிருக்கும் நிலையிலும் அடிப்படை வசதிகள் கூட இல்லாத பலர் நம் ஊரில் இந்தக் கொரோனாவில் இருந்து மீண்டு வந்திருக்கின்றனர்.

Survival of the fittest என்று சொல்வார்கள்.  இப்போது கொரோனா அந்த டெஸ்ட்டைதான் நமக்கு வைத்திருக்கிறது.

பொதுவாக நாம் பிறக்கும்போது fit ஆகத்தான் பிறக்கிறோம்.  ஆனால் வளர வளர மெதுவாக நம்முடைய fitness ஐ இழக்க ஆரம்பிக்கிறோம்.  பிறகு அதை Fitness Centre சென்றும் மீட்க முடியாமல் திண்டாடுகிறோம். 

Self Immunity எனப்படும் நம் உடலில் உள்ள நோய் எதிர்ப்பு சக்திதான் இப்போதைக்கு கொரோனவுக்கான மருந்து.  இந்த நோய் எதிர்ப்பு சக்தி உள்ள அனைவரும் கொரோனவை வெற்றி கொண்டு மீண்டு வந்திருக்கிறார்கள்.

நம் முன்னோர்கள் நமக்கு இயற்கையுடன் வாழும் வாழ்க்கையை சொல்லிக் கொடுத்ததன் நோக்கமே நாம் நம்மைத் தாக்கும் நோயை வெற்றி கொண்டு உடல் நலத்துடன் வாழ வேண்டும் என்பதுதான்.  நோயற்ற வாழ்வே குறைவற்ற  செல்வம்  என்றால் என்ன என்று மருந்துக்கும் மாத்திரைக்கும் மருத்துவமனைக்கும் கொட்டிக் கொடுப்பவர்களை கேட்டுப் பாருங்கள்.  புட்டு புட்டு வைப்பார்கள்.

திருமூலர் சொல்கிறார் :

உள்ளம் பெருங்கோயில் ஊனுடம்பு ஆலயம்
வள்ளற் பிரானுக்கு வாய் கோபுரவாயில்
தெள்ளத் தெளிந்தார்க்குச் சீவன் சிவலிங்கம்
கள்ளப் புலனைந்தும் காளாமணி விளக்கே‘

இதன் பொருள் :

நமது உள்ளம் ஒரு பெரிய கோவில்.  நமது உடம்பு ஒரு ஆலயம்.  நமது வாய்தான் அந்தக் கோவிலின் கோபுர வாசல்.  இதைச் சந்தேகம் இல்லாமல் தெளிந்தவர்களுக்கு, நம் உள்ளத்தின் உயிரே (ஜீவன்) சிவலிங்கம்.  கள்ளத் தன்மை  உடைய நம்முடைய புலன்கள் ஐந்தும் (கண், காது, மூக்கு, வாய், மெய்) நம்முடைய அறியாமை என்னும் இருட்டைப் போக்கும் விளக்கு.

இந்தப் பாடலின் ஆன்மிகப் பொருள் குறித்து இப்போது அதிகம் ஆராய வேண்டாம்.  நம்முடைய அன்றாட நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு இதில் இருந்து என்ன தெரிந்து கொள்ளலாம் என்று மட்டும் இப்போது பார்க்கலாம்.

நமக்கு கோவில் என்பது ஒரு புனிதமான இடம்.  நாம் அங்கு செல்லும்போது உடலும் உள்ளமும் தூய்மையாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்போம்.  அத்தகைய கோவிலை நமது உடலுக்கும் உள்ளத்துக்கும் ஒப்பிடுகிறார் திருமூலர்.  மலமும், சிறுநீரும், எச்சிலும், வியர்வையும் எப்போதும் சுரந்து கொண்டிருக்கும் உடலையும், யாருக்கும் தெரியாது என்று நாம் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் கேவலமான எண்ணங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கும் உள்ளத்தையும் எப்படி கோவில் அல்லது ஆலயம் என்றும் ஏற்றுக் கொள்ள முடியும் ?  முடியும் என்கிறார் திருமூலர்.

எப்படி கோவிலை புனிதமான இடம் என்று எப்போதும் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ள நினைக்கிறோமோ அப்படி நமது உடலையும் உள்ளத்தையும் கோவிலாக நினைத்தால் நாம் தானாகவே அதை ஒழுங்காக கவனிக்க ஆரம்பித்து விடுவோம்.  சரி practical ஆக மனிதர்கள் திடிரென்று புனிதர்கள் ஆகிவிட முடியுமா ? அது அவ்வளவு சுலபம் இல்லைதான்.  அது தெரிந்துதான் திருமூலரும் கள்ளப் புலன்கள் அதாவது திருட்டுத்தனம் செய்யும் புலன்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார்.  அனால் அதே நேரத்தில் சரியான தொடர்ந்த பயிற்சியின் மூலம் அந்தக் கள்ளப்புலன்கள் ஐந்தும் நமது வாழ்வில் நமக்கு வழி காட்டும் விளக்காக மாறிவிடும் என்றும் சொல்கிறார்.

அப்படி உடலையும் உள்ளத்தையும் ஒழுங்காக கவனித்துக் கொள்வதற்கு நமது முன்னோர்கள் நமக்கு சொல்லிக் கொடுத்து சென்ற பயிற்சிகள்தான்  யோகா, தியானம், மூச்சுப் பயிற்சி என்பதெல்லாம்.

ஆனால் பிரச்சினை என்னவென்றால் கையையும் காலையும் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் ஆட்டிவிட்டு யோகாசனம் செய்து விட்டோம் என்றும், கண்ணை மூடிக் கொண்டு ஒரு பத்து நிமிடம் கண்டதையும் நினைத்து விட்டு தியானம் செய்து விட்டோம் என்றும் நம்மில் பெரும்பாலோர் நினைத்துக் கொள்வதுதான்.

அப்படி பேருக்காக அல்லது ஊருக்காக செய்யாமல், யோகாவை ஒழுங்காக கற்றுக் கொண்டு பொறுமையாக ஒரு சில மணி நேரமாவது தினமும் நம் உடல் என்னும் ஆலயத்துக்கு நாம் முதலீடு செய்தால் guaranteed குறைவற்ற செல்வம்தான்.

யோகா நம் நாட்டின் சொத்து.  இன்று அதை International Yoga Day என்று உலகம் கொண்டாடுகிறது.  நம் வரும் தலைமுறைக்கு யோகாவை முறையாக சொல்லிக் கொடுத்தால் கண்டிப்பாக வருங்கால இந்தியா இன்னும் அதிக வளமுடன் இருக்கும்.

சீக்கிரம் கொரோனாவின் தாக்கத்தில்  இருந்து விடுபட்டு எல்லோரும் நோயற்ற வாழ்வு வாழ எல்லாம் வல்ல இறையை வேண்டுவோம்.

அனைவருக்கும் சர்வதேச யோகா தின வாழ்த்துக்கள்.

சுவாமி விவேகானந்தரின் கடிதங்கள்

இந்த  கொரோனா  காலம்  நான்  வாங்கி  வைத்திருந்து  படிக்காமல்   இருந்த நிறைய புத்தகங்களை வாசிப்பதற்கும் ஒரு வாய்ப்பாக அமைந்தது.  

அப்படி ரொம்ப நாளாக படிக்க நினைத்த ஒரு புத்தகம் "Letters of Swami Vivekananda" (சுவாமி விவேகானந்தரின் கடிதங்கள்) என்ற புத்தகம்.  1940-ம் ஆண்டு முதன்முதலில் பதிப்பிக்கக்பட்ட இந்த புத்தகம், சுவாமி விவேகானந்தர் தன்னுடைய நண்பர்களுக்கும் சீடர்களுக்கும் எழுதிய தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கடிதங்களின் தொகுப்பு.  இந்த தொகுப்பில் மொத்தம்  228 கடிதங்கள் உள்ளன.   

இந்தப் புத்தகத்தை படித்து முடித்தவுடன் எனக்குத் தோன்றிய எண்ணம் ஒன்றுதான். நேர விரயங்களைத் தவிர்த்து செயல்பட்டுக் கொண்டே இருந்தால் நம்மால் ஒவ்வொரு நாளும் நிறைய விஷயங்களை செய்ய முடியும் என்பதுதான்.  நாம்தான் தேவைக்கு அதிகமாக நம்மை பரபரப்பாக்கிக் கொண்டு தேவையான விஷயங்களை கவனிக்கத் தவறி விடுகிறோமா என்று தோன்றுகிறது.

மனிதன் தான் வாழ்ந்த சுமார் 39 வருடங்களில் எவ்வளவு செய்திருக்கிறார்.  "கர்ம யோகி" என்று அவரை அழைப்பதன் முழு அர்த்தத்தை இந்தப் புத்தகத்தை படித்தவுடன் புரிந்து கொண்டேன்.

இந்து மதத்தினை கண்மூடித்தனமாக ஆதரிப்பவர்கள் அல்லது  கண்மூடித் தனமாக எதிர்ப்பவர்கள் - இரு சாரரும் அவர் சொன்னதை முழுமையாக உள்வாங்கிக் கொண்டிருந்தால், இப்போது நிலவும் பரஸ்பர வெறுப்பு  அரசியலுக்கு இடம் இருக்காது.  தன்னை வழிபடுவதைவிட தன்னுடைய எண்ணங்களை  செயல்படுத்துவத்தைதான் தான் விரும்புவதாக அவரே குறிப்பிடுகிறார்.   ஆனால் நாம் கிருஷ்ண ஜெயந்தி என்பதுபோல் விவேகானந்தர் ஜெயந்தி கொண்டாடிவிட்டு அவர் சொன்னதை மறந்து விட்டு  நமக்குள் அடித்துக் கொள்கிறோம்.

அவர் யாருக்கு எழுதிய எந்தக் கடிதமாக இருந்தாலும் அதில் நம்மை inspire செய்யும் ஏதோ சில வரிகள் கட்டாயம் இருக்கும்.  அவர் உச்சானிக் கொம்பில் அமர்ந்து கொண்டு நமக்கு அறிவுரை கூறுவதில்லை.  சக நண்பராக இருந்து கொண்டு அன்பாகவும், ஆழமாகவும் சில சமயங்களில் ஆவேசமாகவும் நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சொல்கிறார்.

அவர் 1900-ம் ஆண்டு பாரிஸில் இருந்து தன்னுடைய சீடர் ஒருவருக்கு எழுதிய கடிதத்தின் முக்கிய அம்சங்களை இந்தப் பதிவில் மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறேன். இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் இந்தக் கடிதத்தினை விவேகானந்தர் அவர்கள் french மொழியில் எழுதி அதை ஆங்கிலத்தில் மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்கள்.

விவேகானந்தர் 1902-ம் ஆண்டு காலமானார்.  அவர் காலமாவதற்கு இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பே தன வாழ்க்கையின் இலட்சியம் நிறைவேறி விட்டதாக குறிப்பிடுகிறார்.  நூறு வயது வாழ்ந்தவர்கள் கூட செய்யாத செயல்களை 40 வயதுக்குள் செய்துவிட்டு, அவர் மறைந்து 100 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் இன்னும் நம் நினைவில் இருப்பவர் இன்னமும் பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு இருக்கப் போகிறவர்.

அந்தக் கடிதத்தின் சாரம்.

என் அன்பிற்கினிய கிறிஸ்டினா, உன் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும்  கடவுள் உன்னை ஆசிர்வதிக்க வேண்டும் என்பதுதான் என்னுடைய தொடர்ந்த பிரார்த்தனை.

உன்னுடைய  அழகும் அமைதியும் நிறைந்த கடிதம் நான் அடிக்கடி இழந்து கொண்டிருக்கும் புத்துணர்ச்சியைக் கொடுத்தது.

நான்  இப்போது மகிழ்ச்சியாக - உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்.  துன்ப மேகங்கள் என்னை முழுமையாக நீங்கி விடவில்லை. சில சமயங்களில் மீண்டும் அது வந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.  ஆனால் என்னை பாதிக்கும் அளவுக்கு இப்போது அதற்கு வீரியம் இல்லை.

நான் இப்போது புகழ்பெற்ற பிரெஞ்சு எழுத்தாளர் எம். ஜூல்ஸ் போய்ஸ் (M. Jules Bois) என்பவரின் விருந்தினராக இருக்கின்றேன்.  எழுத்தை மட்டுமே நம்பி வாழ்வதால் அவர் பணக்காரர் கிடையாது.  அனால் எங்கள் இருவருக்கும் இடையில் நிறைய சீரிய சிந்தனைகள் பொதுவாக இருக்கிறது.  அதனால் அவருடன் இருப்பதை நான் மகிழ்வாக கருதுகிறேன்.

அமெரிக்காவில் நான் சம்பாதித்த பணத்தை எல்லாம் இந்தியாவிற்கு அனுப்புகிறேன்.  நான் இப்போது சுதந்திரமாக இருக்கிறேன் - முன்பை போலவே அடுத்த வேளை உணவைக் கூட இரந்து உண்ணும் சாதுவாக.  மடத்தின் நிர்வாகப் பொறுப்பிலிருந்தும் விலகி விட்டேன்.  என்னை அழுத்திக் கொண்டிருந்த சுமையில் இருந்து விடுதலை செய்ததற்கு கடவுளுக்கு நன்றி கூறுகிறேன்.  நான் இப்போது படபடப்பாகவும் பலவீனமாகவும் உணர்கிறேன்.   விடியல் வந்ததும் தன்னுடைய கூட்டில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த பறவைகள் விழித்தெழுந்து நீல வானத்தை நோக்கி சிறகடித்து பறந்து செல்வதைப் போல, என்னுடைய வாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தை உணர்கிறேன்.

நான் வாழ்வில் பல கஷ்டங்களையும், சில மிகப் பெரிய வெற்றிகளையும் அடைந்திருக்கிறேன்.   ஆனால் என்னுடைய எல்லா கஷ்டங்களும் துன்பங்களும் நான் அடைந்த வெற்றிக்கு முன் ஒன்றுமே இல்லை.  நான் என்னுடைய குறிக்கோளை அடைந்து விட்டேன்.  நான் எந்த முத்தை அடைவதற்க்காக வாழ்க்கை என்னும் கடலில் குதித்தேனோ அதை கண்டு கொண்டேன். எனக்கான வெகுமதி கிடைத்து விட்டது.  நான் மிகவும் நிறைவாக உணர்கிறேன்.

என்னுடைய வாழ்வின் அடுத்த அத்தியாயம் தொடங்குவதாக உணர்கிறேன். என்னுடைய தாய் என்னை இனிமேல் மிகவும் மென்மையாக வழி நடத்துவாள் என்று நினைக்கிறன்.  இனி நான் இடைஞ்சல்கள் நிறைந்த கரடு முரடான பாதையில் பயணிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை - பறவைகளின் இறகுகள் நிறைந்து மென்மையானதாக என்னுடைய பாதைகள் இனி இருக்கும்.  நான் சொல்வது உனக்கு புரிகிறதா ? நம்பு - நான் சொல்வதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.

இதுவரையிலான வாழ்க்கை எனக்கு கற்றுக் கொடுத்தது என்னவென்றால், நான் எதை மிகவும் ஆழமாக தேடினேனோ அது எப்போதும்  எனக்கு கிடைத்திருக்கிறது.   சில சமயங்களில் நிறைய போராட்டத்திற்குப் பிறகு - அதனால் என்ன ?  நாம் விரும்பியதை அடையும்போது நாம் பட்ட கஷ்டங்கள் எல்லாம் மறந்து விடுகின்றன.  நீயும் உன்னுடைய வாழ்வில் கஷ்டங்களை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறாய் - கவலைப்படாதே உனக்கான வெகுமதியும் கண்டிப்பாக  கிடைக்கும்.

என்னைப் பொறுத்தவரையில் என்னுடைய ஊழ்வினை என்னும் மேகம் விலகி மறைந்து கொண்டிருக்கிறது.  என்னுடைய நற்செயல்களின் விளைவுகள் என்னும் சூரியன் - மிகவும் அழகாக, பிரகாசமாக, வலிமையுடன் உதயமாகிக் கொண்டிருக்கிறான்.  நான் சொல்வது உனக்கும் பொருந்தும்.  நான் உனக்கு என்னுடைய இதயபூர்வமாக சொல்ல நினைப்பதை இந்த மொழியில் என்னால் முழுமையாக சொல்ல முடியவில்லை.  ஆனால் இதயத்தின் வார்த்தைகளை எந்த மொழியில்தான் சொல்ல முடியும்.  (சுவாமி விவேகானந்தர் இதுவரை இந்த கடிதத்தை பிரெஞ்சு மொழியில் எழுதியுள்ளார் என்று கூறப்படுகிறது) 

அதனால் எழுத்தின் மூலம் என்னுடைய எண்ணத்தினை வெளிப்படுத்தும் முயற்சியை கைவிட்டு, என்னுடைய எண்ணங்கள் மிகவும் மென்மையாக, நேசமுடன், உன்னுடைய இதயத்தில் ஒளிரும் வகையில் இதயபூர்வமாக வெளிப்படுத்துகிறேன்.  குட் நைட்.

உன் உண்மை நண்பன் 

விவேகானந்தா 

Original Letter

6 Place Des Etats Unis, Paris

14^th October, 1900.

God bless you at each step, my dear Christine, such is my constant prayer!

Your letter, so beautiful and so calm, has given me that fresh energy which I am often losing. 

I am happy, yes, I am happy, but the cloud has not left me entirely. It sometimes comes back, unfortunately, but it no longer has the morbidity it used to have.

I am staying with a famous French writer, M. Jules Bois. I am his guest. As he is a man making his living with his pen, he is not rich; but we have many great ideas in common and feel happy together.

He discovered me a few years ago and has already translated some of my pamphlets into French. We shall in the end find what we are looking for, isn't it?

Thus, I shall travel with Madame Calve, Miss MacLeod, and M. Jules Bois. I shall be the guest of Madame Calve, the famous singer. We shall go to Constantinople, the Near East, Greece, and Egypt. On our way back, we shall visit Venice.

It may be that I shall give a few lectures in Paris after my return, but they will be in English with an interpreter. I have no time any more, nor the power to study a new language at my age. I am an old man, isn't it?

Mrs. Funke is ill. I think she works too hard. She already had some nervous trouble. I hope she will soon be well.

I am sending all the money I earned in America to India. Now I am free, the begging-monk as before. I have also resigned from the Presidentship of the Monastery. Thank God, I am free! It is no more for me to carry such a responsibility. I am so nervous and so weak.  "As the birds which have slept in the branches of a tree wake up, singing when the dawn comes, and soar up into the deep blue sky, so is the end of my life."

I have had many difficulties, and also some very great successes. But all my difficulties and suffering count for nothing, as I have succeeded. I have attained my aim. I have found the pearl for which I dived into the ocean of life. I have been rewarded. I am pleased.

Thus it seems to me that a new chapter of my life is opening. It seems to me that Mother will now lead me slowly and softly. No more effort on roads full of obstacles, now it is the bed prepared with birds' down. Do you understand that? Believe me, I feel quite sure.

The experience of all my life, up to now, has taught me, thank God, that I always find what I am looking for with eagerness. Sometimes it is after much suffering, but it does not matter! All is forgotten in the softness of the reward. You are also going through troubles, my friend, but you shall have your reward. Alas! What you now find is not a reward but an additional affliction.

As to myself, I see the cloud lifting, vanishing, the cloud of my bad Karma. And the sun of my good Karma rises--shining, beautiful, and powerful. This will also be the case for you, my friend. My knowledge of this language has not the power to express my emotion. But which language can really do so? (It seems upto this part he has written in French).

So I drop it, leaving it to your heart to clothe my thought with a soft, loving, and shining language. Good night, gute Nacht !

Your devoted friend,

Vivekananda.